EHXOJ DE ARLEKENO de Dimitri Busxuev (Rusio)
(cxerpajxoj el la ankoraux ne eldonita romano)

Mi sensis vian energikampon, la varmajn fluojn, la strangan vibradon de la aero, miksitajn kun via konata aromo; miaj cxakroj eligis orajn bulojn, la gadhepatan oleon de stelaroj sxvebantaj cxirkaux mi. La radiko de mia vivo malmoligxis dolorige, mi apenaux povis bridi mian emon brakumi vin kaj flustri en vian voluptigan oreleton, "Mi amas vin, Deniso." En miaj pensoj mi sxrikis, sxrikis por ke auxdu la tuta Universo; la sango pulsis cxe miaj tempioj; mi volis malstriktigi mian kravaton, levi la kapon kaj fajfi kiel najtingalo! Mi sensis fantaziajn subitajn ondetojn kaj eksplodojn de energio - sxajnis al mi ke mi povas renversi trajnon, fortiri flugilon de aviadilo, meti selon sur rinoceron aux ecx fiki krokodilon - por vi. Kaj kiom da versoj, montojn da versoj de la plej fajna normo mi komponis, brulante en mia flamo! Vi ne povos legi ilin . . . . Kaj intertempe, bone tenu vian pantalonon kaj fermu vian zipon por ke via pasereto ne elvenu. Kaj cxu gxi jam havas plumojn, cxi birdeto? Kaj gxenerale gardu vian pugon proksime de la muro, vi sciureto. . . . Vi lekas viajn sekajn lipojn, la venena langopinto glitas sur la perloj de la du largxaj antauxaj dentoj. Dio, Dio, kion mi faru per mia belo, mia juneco kaj forto? Rigardu kiel glimetas cxampano en mia sango, kiel mia fluto kantas en la varmaj noktoj de la Oriento, kiel la eterneco, senmorteco, pace pasigas la nokton interne de mi - nur la hirundo de nigraj brovoj flugas super la maro de la vivo. Kiam alvenos la Jugxotago mi sercxos Denison en la homamaso - Sinjoro, almetu rugxan rubandon al lia frunto por ke mi povu pli rapide trovi lin.

Post la klaso vi venis al mi por kontroli la numerojn de la hejmtaskaj ekzercoj, sed kial do, ruzuleto, vi direktis rigardetojn ekster la fenestron kie vi povas vidi mian mustangon en la biciklejo? Triumfe mi malfermis la pordon de la sxranko kie briletis la du tute novaj kaskoj: unu orangxkolora, l'alia purpura, kun sura fantazia papilio! La fragila knabo en cxi kaskego sxajnis eksterterano de la konstelacio Amforo - kie, kie do trovigxas la sxosea kavaliro en nigra ledo lin portanta, cxu vi vidis, hazarde, kien ili iris? Policistoj! Fajrobrigadistoj! Atestantoj! La unuaj lanternoj lumigxis sur la digo, lumoj flosis laux la rivero, la figuro de fisxisto senmovigxis sur ponto. Mi haltis kaj demandis kien ni nun iru. Neatendite bruske, vi respondis, serioze, "Al la parko!" Tiumomente vi sxajnis strange plenkreska kaj moroza, kiel kolombo kun tauxzitaj plumoj.

Rimarkinte la iluminitan arkon de la parka enirejo, vi tenis mian jakon ecx pli strikte; mi malrapidigxis, kaj ni mallauxte susuris super la falintaj folioj de la olda flankstrato, jam sxutetita per negxo. Fore brulis la lumoj de la negxbudoj, brilis eksplodoj de neono, kaj la versxlumiloj lumigis la enorman aeritan Micxjon dancantan en la vento en la plumbkolora cxielo. La aeron sxargxis la subiga takto de komputilizita muzako. Ni lasis la motorciklon kaj iris al pli luma, pli muzika loko. La gxoja infero de la karnavalo bruligis nin per sia bunta flamo. Flareblis la aromo de rostitaj kasxtanoj vendataj de la Cxinoj; la muzako vundis niajn orelojn; super la enirejo de la "Kaverno de Hororajxoj" plasta skeleto pendis en la aero; grandegaj tetasoj turnigxadis, kaj interne infanoj sxrikis pro ravigxo. Aviadiloj lopis, kaj en la pafejo, anstataux la kutimaj celoj, pendis portretoj de Saddam Hussein. Negxi miksigxis kun tero cxe niaj piedoj, kaj la vento forsxiris la velojn de basxtegmentoj. . . . sed vi, Deniso, sxajnis ne ekscitita de la festa etoso. Mi acxetis por vi ludurseton, kiel donacon por memori cxi vesperon, kaj sugestis ke ni veturu en la ondanta fervojo. Mi persiste sugestis tion kaj ecx komencis tiri vin per la mano, sed vi obstinis kaj liberigis vin kaj rekuris al la flankstrato kiel frenezulo, ne atentante miajn kriojn . . . kaj mi apenaux povis atingi vin en la krepusko, tiris vin per la maniko kaj vidis ke viaj grandaj okuloj plenas de larmoj. . . . larmguto sobfalis sur via febra vango, kaj mi tuj deziris leki gxin, tiel varman, tiel salan, tiel vivan. Perpleksigxe mi brakumis viajn sxultrojn kaj zorge karesis vian hararon, vi metis la vizagxon al mia jxerzo kaj komencis ecx pli forte plori kaj viaj fragilaj sxultroj tremis en mia brakumo. Ne sciante kion fari, mi ne metis demandojn, sed la respondo venis propravole kiam vi diris, plorsingulte, nur unu vorton, "Pacxjon." Balbutante pro gxenigxo, glutante malvarman aeron, vi rakontis al mi pri tiu drameca tago kiam via patro forpasis. Bonas ke vi havis okazon priparoli l'aferon, priplori gxin en mian piketan jxerzon.

La morto trovis la simplan helpiston de kemia laboratorio en plej tauxga loko, en la maro de lumoj kaj muziko, en cxi tera modelo de infero kun gxiaj radoj, sxnuroj, brilaj kabloj kaj neonaj lampoj. Gxi amas karnavalojn. Sinjoro Semjon Belkin mortis dimancxan vesperon cxe unu el la amuzveturiloj en amuzejo kien li alportis la filon por konvene fini la semajnon. La Lopo de Morto, kun krutaj falejoj kaj rapidaj kurbigxoj, kun la fantazia inklino de la veturilo inter la bluaj steloj, rezultis estis lia lasta vojagxo. Nigra humuro markas la nomon mem de cxi amuzveturilo kien mi malprave provis treni Denison. Cxi tio estis la tria kaj lasta koratako de la kemiisto Belkin. Je cxi plej grava momento, la fina momento de lia vivo, li provis enbusxigi glicerinpilulon per unu mano dum la brakumis sian filon per l'alia kaj provis rideti la tutan tempon. . . . La muziko lauxtis, kaj komence neniu auxdis la kriojn de la adolseka ranido, tururite tenanta la pendantan kapon de la patro. La morta, pala kapo. "Malsxaltu la motoron! Sinjoro, haltigu! - regxisoro povus krii cxi tiel, ne kontente pro la jxus filmita sceno, sed la vivo ne permesas duan enscenigon. La brilaj lumoj de la ambulanco estis nur malgranda aldono al la granda iluminado.

Elektra sxoko.

La kalsoneta elasto trancxis la grasdiketan stomakon.

Sxajnis al vi ke rideto transiris la lipojn de via patro. . . . Poste - la senfina plorado de matro, nur grosxoj en la bankkonto, kelkaj komplezaj oldinoj. . . . Infanoj de via agxo jam posedas konkursbiciklojn, komputilajn ludojn, vestajxojn de la plej lastaj katalogoj, kaj vi vestitas en la stilo de digna malricxeco kaj ne cxeestas la lernejajn dancojn.

Mi veturigis vin hejmen kaj, akirinte la kuragxon, proponis dimancxan tenisludon, cxe la sportejo "Dinamo"; vi kapjesis kaj zorge rigardis en miajn okulojn. . . .mi embarasigxis kaj rapide gxisis.

Vespere mi staras antaux la spegulo longan tempon. Nefamiliara pala vizagxo de fantoma sozio kun helaj lipoj, kvazaux mi surhavus lipsxminkon. La vizagxe de manekeno en butika vitralo, per komputilo kalkulita la plej sekse alloga. Mi surmetis okulsxminkon, liniumis la brovojn kaj kovris duonan parton de mia vizagxo per Cxina ventumilo. Tre, tre lauxmoda. . . . Se mi nur povus sxangxi la koloron de miaj okuloj, almeti la bluajn kontaklentojn. . . .De kie venas cxi magnetismo en la okuloj?

Zorge rigardu la sozion.

Sobmetu la ventumilon.

Kiom vi agxas, lunviro? Mil jarojn? Du milojn? Cxu via cxevalo, kovrita per brokajxo kaj bronzo, eniris Romon tra la triumfarko?

En Skotlando oni bruligis vin viva, cxu vi memoras la longharan junulon kun modela velboato kaj kompaso en la manoj?

Cxu vi kovris vin per puncxenoj cxe Itala monahxejo kaj tamen pekis kun la novico?

La belega bufedisto sur la Titanic?

Cxina magiisto?

Franca aktoro?

Germana oficiro torturinta Polan knabon?

Pejzagxa arkitekto formangxata de hepata kancero?

Silentu. Silentu, karaj kanajloj. Silentu! Iru al la infero, mi estas Andrei Naitov, mi ne konas vin, jen sango murmuranta frenezan versajxojn, mia strukturo dispecigxas cxe la kunkudrojn, kaj mi ecx timas malbutonumi mian cxemizon! Sed la klauxno malantaux la spegulo okulumas per sxminkita okulo, "Ecx surprizas ke tia eta, febla, malfortvola kreitulo povas treni cxi karbtrajnon de terura karmo?" . . . Mi kovris mian vizagxon per la manoj . . . forbrosis la sxminkon de sur la tualetotablo, rompis la ventumilon kaj markis la spegulon per lipsxminkaj krucoj!

Jam de kelka tempo mi cxiam portas mian Minolta [marko de fotilo], provante kapti vian preterflugan kaj efemeran cxeeston. La tuta skribtablo kovritas de fotoj de vi, kaj jen unu el miaj plej sxatataj: vi staras per apartaj kruroj kun manoj en la posxoj, klinita kapo, rideto, ruzeta ekrigardo, kaj fruntharara frangxo flanken kombita. . . .Vi ankoraux pozas por mi, vi diableto! Sed tio bonas. La sxvelajxo en via pantalono tro bone formigxas por homo de via agxo, kiel tiu de baledisto. Iagrade vivas en vi la spirito de dolcxa Gavroche, cxarma klauxnmieno, viglo, pura knaba folo. . . .

2:0 Vi ludas unue. Kiel mirige kolere vi sorjxetas la turnigxantajn bulojn; se vi nur tiom viglus rilate verbfinajxojn. . . .

2:0 Vi unue. . . . La fluoreska verda bulo atingis min de Rusio, sendita per via bone-celita bato. . . .

3:1 - bonas ke la fenestros al la gxardeno estis malfermita.

La ludo finitas. Vi rapidas al la dusxo, kun rozkolora bantuko sur la sxultro. Mi sentas min perdita, longe sercxas en mia ekzerceja sako kaj sentas ardan sangon kuranta al miaj gamboj. . . .Kiom mi deziras vin! Nepre farendas! Malrapide mi kisos viajn sekajn, dikajn lipojn, viajn cicojn, sxultrojn (kun lentugo sur la maldekstra), femurojn, genuojn, trinkos vian elspirajxon, gluti viajn larmojn, glitigi miajn polmojn laux viaj boneformitah gluteoj, kaj, forgesnate min mem en purpura sxvito, mi posedos cxi lakyecan treman korpon. . . . Vaporo en la dusxejo, mi povas vidi nur vian silueton kaj la nagxkalsoneton pendantan sur la muro. Trafas min erektigxo kaj mi dusxas min per glacifrida akvo. La cxielark-koloraj lumoj de Sankta Elmo cxirkaux la malhela lumglobeto, varma vaporo de truo en la tubo - ni enestas nubojn kaj cxielarkojn, nun ni forflugos al aliaj nuboj, en la fluon de lumo kaj muziko. . . . Perloj falas sur marmoron, fontanoj sonoras - tie trovigxas la Romaj vaporbanejoj, kolora vitro, bibliotekoj, abundaj verdajxoj kaj vimenaj foteloj, tie Pilato ankoraux ne renkontis Kriston; du mauxretoj ludas en la akvejo per martestugo, kaj la malsvelta legxfaristo pigre rigardas ilian ludon; vino ne pligxojigas lin, nur forigas kapdoloron dum iom da tempo. Kaj kiam la flutoj silentigxas, li dolore provas memori forgesitan nomon, sed gxuste kiam la sono komencas alpreni formon, gxi forglitas frustre preter atingeblon. Unu el la knaboj elvenas el la akvejo, skuas malsekajn buklojn kaj trancxas melonon. Abelo flugas super la melono, kvazaux dum momento la tempo haltus.

... Mi invitis vin cxe min por rigardi la diapozitivojn faritajn sur la insulo de Valaam, kie mi pasigis la finon de Auxgusto: la golfo, la monahxejo . . . Kupoloj. Nuboj. Nuboj. Oleeca libelo sur flava akvolilio. Renversitaj boatoj kaj du dekkelkjaruloj. Mevo sur roko. Nuboj. Hedero sur brika muro. Akvofonto kun ikono. Sunsubiro. Nuboj denove. Piedkatenita cxevalo. Lumoj super la rivero. . . . Vi estas sur la planko, kun altiritaj piedoj. Vi petas reteni la diapozitivon de la cxevalo. La staliono rigardas vin per tristaj okuloj - li oldas, kun implikita kolhararo kaj doloraj flankoj. Vi demandas kial mi tiom fotas nubojn - je sunsubiro, tintkolorajn antaux tondrsoxtormo, aux en la akvarelo de la mateno, kun apenaux rimarkebla cxielarko, fumecajn kaj bone difinitajn, disajn, sxafsimilajn, disigitajn. . . . Mi ne scias. Mi neniam renkontis ion ajn pli interesan; mi sentas min libera kaj legxera en la nuboj, kie estas lumo, venteto kaj trankvilo, mevo kaj akcipitro, bruligita helico, miragxoj kaj jubilaj animoj, vento kaj flutoj, eolharpoj, hxoroj kaj etero. . . . Jen nubo, rigardu, Deniso, gxi similas delfinon, cxu ne? Kaj malantaux gxi estas elefanto, testudo kaj cxielhundo. Mi fermas la okulojn. Infantempo. La Volgo. Kolora skatolkajto strecxas la fisxistan sxnureton, cxirkauxhastas en la nuboj; mi starigxas sur la piedpintoj, sed ankoraux mi ne povas lasi la grundon, kaj cxio interesas en la cxielo! Papilioj kaj Dio logxas tie. Certe okazas ia festo supre en la cxielo, kaj mi iomete enuas cxi sube. . . . Auxdu, sobjxetu al mi bonbonojn kaj dolcxajxojn, kaj ludilojn, kaj novajn botojn! Jen, Sinjoro. Jen mi! Auxdu, Sinjoro, cxu vi vidas mian buntan kajton? Jen mi! Saluton! Kokcinelo sorrampas altan herbotigon. Ventoblovo. La bruo de la arboj. Sekaj folioj falas en la lagetojn, kie nuboj respeguligxas. "Manjo, Manjo, versxu en cxi argilan tasegon iom da sxtorma cxielo kun la aromo de sovagxaj majfloroj, kun fulmo kaj cxielarko! Angxelo, mia angxelo, faligu al mi almenaux plumon. . . ."

Mi rulvolvis la ekranon kaj ne sciis kion fari por plu deteni vin, konstatante kun bedauxro ke mi ne estas magiisto. Mi sugestas distran hejmfaritan ekzamenon, kaj vi pasigas multe da tempo pripensante mian "demandaron". Jen la cxifita dokumento, viaj literoj, zorge faritaj sur la dorsflanko de mia malnovega premio por la unua loko en la pafkonkurso cxe la universitato.

PLEJ SXATATA HEROO - la eta princo.

MOMENTO DE PLEJA RAVIGXO - la superregado de la nesuperebla.

MATERIIGITA IMAGAJXO DE TIMO - dentista segxo.

PLEJ SXATATA BESTO - la delfino kaj la cxevalo.

PERSISTA SEKSA FANTAZIO - vi ne respondis al cxi demando, rugxigxis, kaj redonis la plumon al mi.

Vi enposxigis la manojn kaj venis al la fenestro; en la sunsubira lumo via blonda frunthararo orangxigxis. Delikata, pasxtel-kolora sunsubiro. Cxe la vizagxo vi havas tristan rideton. Pri kio vi pensas? Mi proksimigxis de malantauxe kaj zorge brakumis viajn sxultrojn; vi tremetis, sed ne provis eligxi el la mallerta brakumo. La sciureta koro tre rapide batis, kaj vi retenis la spiradon. Mi jam preskaux ne plu apartenis al mi mem. Mi forkuris de mi mem, forgesis mian nomon, mian straton, mian urbon - mi timas ke ecx mian planedon. . . . Io flugilhava kaj nekredeble tenera en mia brakumo. . . . Mi kisi vin de malantauxe, sur via nuko - ne ecx vere kisis, sed tusxis per la lipoj la apenaux rimarkeblan haretaron - vi remetis denove, turnigxis, kaj ni riceproke rigardis l'alies okulojn dum longa tempo. La viaj - marsxprucoj, malsekaj folioj, sukoplena verdajxo en la suno, interne perpleksigxo kaj sobra ebrieto. Mi sentis vian strangan timon, kvazaux rande de abismo de dancanta sxtuparo, kaj se cxi timo materiigxis en malnovan dentistan segxon. . . . Denis provis unue formovigxi de miaj kisoj, kvazaux li timus "superregi la nesupereblan," sed post momento li mem kisis miajn lipojn, LI MEM! Amardolcxa kiso, mi ne scias kiom da mondoj forbrulis interne de mi dum tiuj karegaj minutoj. Via cxemizo malsekigxas cxe la akseloj. . . . La limo inter la cxielo kaj infero pasas tra la dormocxambro, kaj post la orgasmo ni falas de la cxielo en la rokojn, jxus forpelitaj el la cxiela gxardeno por sekvi niajn antauxulojn. Vi havas la belon de la Demono de Vrubel (ecx en mia menso via imagajxo aperas sur purpura fono); kiu vaganta kaj forgesita spirito elektis cxi perfektan korpon, aux kiu erarinta spirito ricevis gxin kiel donacon? Via tempo farigxis la mia, kaj gxuste nun knabo kun teko staras antaux miaj okuloj en la Rusa Novjara negxosxtormo. . . .

La suna glacia mateno neatendite falis al la tero kun la sonorado de la pendoglacioj, kiel peza kristala kandelujaro de stuka plafono; la nuboj aperis precize kiel stuka modluro, rapide farita de freneza skulptisto afliktita de mania grandiosa. La suno trovis nin elcxerpitaj sur cxifitaj litkovriloj. . . .

La saman tagon, antaux ol foriri, mi vizitis onjon Elizabeton. Mia onklino, mia kara soleca onklino, el inter mia tuta parencaro la sola kompreninta kaj akceptinta min tia, kia mi estas. Kial, kial mi ne pasigis pli da tempo kun vi kiam vi vivis? Fenestro en la kvina etagxo de la domo sur Digo Kotelnicxeskaja brilas tra la nokto - la Stalinista domo nagxas tra Moskvo kiel glacirompatoro, tra tempo kaj maltempo, la Fluganta Nederlandano de perditaj generacioj. La cxenoj sonoretis, kaj mia bona feino malfermis la pordon, speciale por cxi longe atendita rendevuo surmetinte sian malnovan satenan robon. Komika. Eksmoda. Mi kisas sxiajn sekajn vejnkovritajn manojn; sxia ungolako jam parte defalis de la ungoj. Sxi brakumas min kaj krias, "Andrjusxa, mia kara knabo, hodiaux estas vere felicxa tago por mi!" . . . Onjo tiom maldikas, preskaux travideblas, kaj sxajne preskaux senpezas - blanka nubo en lavendkolora robo, buterfloro. Tri fojojn mia onjo vidvinigxis! La unua edzo mortis cxe la fronto; la dua, oficiro de la NKVD, pereis en la elpurigoj kiam la masxino de diktatora paranojo komencis forvori sin mem; la lasta, bone konata partiestro, fama pro siaj sxercoj kaj rakontoj, pendigis sin post drinkdibocxo, ne akceptinte la klimaton de la Gorbacxova degelo. Ni neniam parolis pri cxio tio, kaj la vera Onjo Elizabeto restis en mia infantempo kiam sxi alportis min al la cxefurbo por la festotagoj, plenigis min per diversaj bonajxoj kaj acxetis multkostajn donacojn. Sxi dorlotis min, versxajne cxar sxi estis komplezema kaj seninfana, kaj sian tutan amon kaj matran zorgon sxi dedicxis al la eta Andrei kun lia mukoplena nazo, kiu amis dum horoj rajdi la poneon cxe Parko Gorkj. Cxiuj infanoj enviis min pro mia marista cxapelo kaj la orumita ponardo sur leda zono kun vera soldata buko. Pliaj bildoj el la memoro: la pluva Bulvardo Cvetnoj kiun ni lauxrapidas en blanka auxto Pobeda; la riverboato, la randoj de la Moskva rivero. . . . Mia matro jxaluzis pro mia rilato kun onjo, kaj unu someron ili ecx kverelis kiam mia matro rifuzis permesi al mi iri kun sxi al la Nigra Maro por la festotagoj. Sed la postan sezonon mia onklino finfine portis min al la marbordo. Ni logxis en la palaco de la inta Imperiestrino Katerino proksime de Hirunda Nesto; cxi tio estis feriejo por la partia elito. Mi jam estis de tiu agxo kiam knaboj ricevas 1001 Noktoj kiel naskigxtagan donacon, kaj la amardolcxaj magnolioj turnas la kapon tiom ke oni deziras forkuri en la lunluman sudan nokton, al la maro, por spekti la noktan banigxadon de amantoj. Mi ege amemis. Kune kun unu el la lokanoj, longkrura bronzita dekkelkjarulo nomita Asian, ni reciproke aljxetis sovagxajn kukumojn unu al l'alia, kaptis krabojn kaj iris plongxi de la bazalta roko por sxeloj el la subakva sablejo. Onjo Elizabeto cxiam kunprenis operokulvitrojn por ke nia "dangxera nagxado" ne lasu sxian vidon. Bonsxance, niaj erotikaj ludoj ne okazis en sxia vidkampo. . . . Li same agxis kiel mi, kaj mi sincere enviis lin pro la posedo de pli granda kaco ol la mia; aparte konsternis min ke mia birdeto ankoraux apenaux havas plumojn, dum Asian jam havis densejojn! Ni havis propran sekretan kioskon en vitejo kie ni "revis pri knabinoj" kune kaj helpis masturbi unu l'alian; tamen, lia muskola korpo kaj la saltanta pulsanta koloneto ekscitis min pli ol komentoj pri knabinoj. Asian sendube ankaux trovis min alloga cxar li unue petis min kisi lin sur la lipoj, dirante ke li fermos la okulojn kaj pensos pri iu knabino nomita Esmigjul. Mi certas ke neniu Esmigjul iam ajn ekzistis. . . . Matene, en mia lito, mi persiste masturbis min, ripete rekreante en mia fantazio miajn ludojn kun Asian, anticipante novajn rendevuojn cxe la kiosko; tie ni ankaux fumis la fortajn cigaredojn "Hercegovina Flor" kaj kune revis pri marvojagxoj. . . . La tagon de mia foriro mi ploris, kaj mia knabo donis al mi kolcxenon kiel memorigilon; gxis hodiaux mi konservas gxin.

Mia karega onjo, mi eniras viajn ombrajn cxambrojn kvazaux mi enirus mian infanagxon; cxiuj objektoj gxuste lokigxas, ecx la testudsxela kombilo kusxas sur la tualetotablo antaux la spegulo en cxizita kadro, kvazaux la tempo haltus cxi tie. Ne surprizus min se mia spegulajxo rezultus la lentuga knabo en marista cxapelo; ne suprizus min se frua Februaro produktus varman pluvon kun brua tondro, kaj la piano en la salono komencus ludi sin mem, kaj ni sxercus kaj ridus kiel tiam. . . . Kial, kial ni ne povas sxerci kaj ridi tiel nun? Kial?

Dum la tuta vivo mia onjo estis firma ateisto, sed cxiuj scias ke precize la ateistoj, pasinte la dialektikan etagxon de ribelo kontraux Dio, plej ofte farigxas piaj kredantoj aux simple infektigxas per diversaj formoj de mistikismo - tio okazis al mia onklino; dum siaj lastaj jaroj sxi aligxis al ia stranga esotera societo. Gxi estis speco de Novepoka grupo kun Rusa nuanco, kie cxio kunmiksigxis: la manuskriptoj de nerekonitaj mesioj, unikornoj kun argxentaj kolharoj, la poezio de antikvaj Rusaj sorcxocxantoj, la horoskopoj de la Druidoj, la ritaj vekantoj de sudaj Kroatoj kaj la Auxstralia didgxeridu. . . . Ankaux nun, dum nia adiauxa vespermangxo, onjo multe fumas, parolante pri Atlantiso, la profetajxoj de Glob kaj la plaj lasta libro de David Ike, kiun sxi decidis pirate traduki. . . . Mi ne povis reteni mian ridon kiam onjo deklaris ke hometoj logxas en montaj kristaloj; sxajnis ke mia Elizabeto atingas la agxon de infaneca mistikismo. Mi ecx pli konvinkigxis pri tio kiam sxi montris al mi strangan aparaton similan al primitiva tenisbatilo pendanta super sxia lito; de gxi pendis kristaloj kaj plumoj per fadenoj.

"Mia Dio, kio estas cxi tio?" Mi ne povis reteni mian perpleksigxon.

"Andrjusxa, gxi estas mirindajxo! Estas Meksika songxokaptilo! Nur rigardu: la strigoplumoj veras! Parenteze, jam de kelka tempo mi skribas miajn songxojn - cxu vi vidas tiujn kajerojn? Kiam mi mortos . . ."

"Onjo!"

"Jes, kiam mi mortos ne pigru, rigardu ilin. Mi scias ke ili interesos vin, vi cxiam estis neordinara knabo. . . . Parenteze, mi cxiam sciis ke vi estas geja. . . ."

"???!"

". . . Jes, mi sciis. Kaj cxiam komprenis. Vi scias, kiam mi estis juna mi partoprenis baledoklasojn, kaj ankaux kelke da la uloj estis tiaj. Cxu vi scias kiel mi rekonas homojn de via speco? Per iliaj okuloj! Parenteze, mi nun legas L'Animo de l'Homo de Erich Fromm, kaj li dauxre aludas al papero de Freud titolita "Karaktero kaj Anusa Erotismo" kie Freud skribas ke tiaj homoj montras tri ecojn cxiam kombinitajn: ili aparte sxparemas, puras kaj . . .strangulas! Komike, cxu ne? Kaj Fromm mem pensas ke anusa karaktero akumulemas. Jen cxio, sinjoro!"

Onjo denove longe tenas min en la koridoro kaj ne volas lasi min iri, sxi dauxre ploras kaj brakumas min, plorante kaj brakumante. . . . Mia Dio, kiom sxi solecas! ... Mi sentas min tre tre trista. Mi kunprenis du legotajn librojn de sxia granda libraro, La Sekreta Doktrino de Madamo Blavatski kaj Rozo de la Mondo de Daniil Andrejev. Sed mi ne havis okazon redoni ilin al sxi.

La postan tagon Deniso kaj mi plantas pomarbojn flanke de pregxejo. Mirigaj panoramoj etendigxas for de la cxi tiea krutajxo. Kia vastejo! Eterna paco. Mevo cxirkauxflugas super niaj kapoj, kaj ial gxiaj krioj misbatigas la koron. Mi fosas en la teron per rusta sxovelilo, kaj la tero vivas kaj varmas . . . io tintas sub la sxovelilo . . . ho! Monero! Mi purigas gxin per mia jakorando - du kopekoj de 1892! Placxa peza monereto. Mi donas gxin al Deniso dirante, "Jen, la tempoj rekunligigxas." Ja, eble cxi tio estas la lasta de okazocxeno dauxrinta plurajn jarcentojn? Kiu scias? Rezultis ke Deniso sciis pri cxio. Ni finis la plantadon de la pomarboj. Ili kresku. Mi metis la sxovelilon en la grundon, visxis mian sxvitan frunton per maniko, kaj poste, tenante miajn genuojn, mi spektis vaporboaton lauxiri la riveron. Denis sidigxis cxe mia flanko kaj demandis, sorjxetante la moneron,

"Cxu kapo aux dorso?"

"Kapo"

"Ne, dorso. . . dorso." Denis iel tuj plitristigxis kaj ekpensis, liaj okuloj komencis plenigxi je larmoj, sed post momento li ridetis - enigma, stranga duonrideto, kiel tiu de la Sfinkso. . . . Kaj mi iam staris sentante min perdita sur la krutajxo flanke de la duone detruita pregxejeto, kun rompitaj boteloj sur la malnovaj tombejoj kaj rokpecoj kun surpremajxoj de antauxhistoriaj sxeloj. . . . Mi staris en la vento, kaj la freneza mevo rondflugis kaj ploretis super mi. Neesprimebla melankolia gxojo plenigis mian animon, kaj mi pensis pri la plej grava afero. Kaj cxu vi scias kion mi tiam deziris fari, Deniso? Perdigxi en cxi malfanfaronaj lokoj, forstreki min mem el mia propra rakontado kaj akiri postenon en la vilagxa pramo.

Ni reiras al la bieno de Rafik laux suna pado, manenmane; duonvoje ni haltas cxe la puto - vi sekvas min demetante la cxemizon, kaj ni versxas fridan akvon unu super l'alian. La akvo glimetas en la sitelo, kaj mi versxas puran argxenton super vin.

Prenu mian bapton.

Prenu mian argxenton.

La domo salutas nin per malfermitaj fenestroj; en la dormocxambro ni denove amoras. Deniso kaj mi amoris en cxiu lando de la mondo, en cxiu kontinento; ni estis sur la planko, kaj la kolora pecarangxo de la monda politika mapo estis sube de ni. Mi kisis vin en Ameriko, kaj la fontano de la orgasmo sorsxprucis ie en Afriko, sed kelkaj ardaj gutoj falis ankaux en Euxropo. Amsterdamo tute inundigxis. Kia katastrofo!

... Elcxerpita, vi endormigxis, kovrante vin per plejdajxo, kun genuoj proksime de la stomako; mi volis foti, sed ne plu havis filmon. . . . Tondrokrako venis de ie for. . . . Kiam mi infanetis kaj venis tondro, mia avino cxiam diris, "Tio estas Elija la profeto kondukanta sian cxaron" - kaj mi kredis sxin. Mi kredis, kaj rigardis en la sxtorman cxielon, tremante. . . . Mi deziras encxieligxi en mia korpo. Kun Deniso. Se ni preparus enorman varmaeran balonon, mi kunprenus Denison, Rafik, Oleg, Arsenjn, nu, kaj eble ankaux Gelkan - kiel balaston - kaj ni kurflugus en la sxtormnubojn kun balonoj, fajreroj, kaj rido, akompanate de la eksplodoj de miaj cxielaj arlekenaj petardoj!

Mi bruligis fajron en la kameno kaj konstatis ke mi preterlime felicxas - gxuste timinute, tiun minuton mem. Mi sciis gxuste tiam ke viro pli felicxa kaj kulpa ol mi ne troveblas, ke mia vivo senzorgas kaj lumplenas; kaj malgraux neatenditaj turnigxoj, mi nur dankos la Sinjoron, nur dankos Lin - pro la grandeco de mia spaco, pro la doloro de pasio, pro la dancantaj steloj de mia amo, pro poezio en la troeco de mia koro, pro la fresxaj helaj rugxaj rozoj de la arlekenoj, pro ilia sensencajxo kaj folo, pro mia sublima frenezo, pro Rusio sen revenejo - same kiel ne ekzistas revenejo al la tagoj de juneco kaj infanesto; mi dankas Lin pro la kiso de la Demono, pro la saksofono kaj la fluto, pro fragpadoj kaj la matena betula nebulo, pro la pluvguto sur arbara areanajxo, pro cxio, pro cxio . . . pro tio plej grava, nekaptebla kaj ne klarigebla.

FINO

Biblioteka Indekso



laux la hindua korpa filozofio, sep energicentroj de la korpo reen

la plejparte senspirita fona masxinmuziko auxdata en liftoj kaj multaj butikaroj en industriaj landoj reen